موسیقی گناهش بيشتر است يا ربا ؟

آقايي پيش از انقلاب خيلي ناراحت بود از اين كه همسايه‏؛ ها صداي موسيقي را بلند مي‏كنند و ديگران را اذيت مي‏كنند و مي‏گفت: چه قدر مردم بي‏حيا شده ‏اند! حرف‏هايش كه تمام شد، گفتم: من از شما سؤالي دارم. اين موسيقي و غنايي كه شما مي‏فرماييد، اين گناهش بيشتر است يا غيبت؟ گفت: البته روايات در باب غيبت خيلي عجيب است. گفتم: اين گناهش بيشتر است يا ربا؟ گفت: البته ربا. گفتم: واقعاً اگر كسي غيبت كند يا ربا بخورد شما همين قدر ناراحت مي‏شويد كه از صداي موسيقي ناراحت مي‏شويد؟ آيا از كسي كه در حضور شما از يك مؤمني غيبت محرّم قطعي مي‏كند، همين قدر ناراحت مي‏شويد كه از صداي موسيقي ناراحت مي‏شويد؟ با اين سؤال، خواستم به او بگويم: آن جايي كه شما از صداي موسيقي ناراحت مي‏شويد مقداري از آن به اين مربوط است كه شما احساس مي‏كنيد به خودتان بي‏احترامي مي‏شود. موسيقي را دهن كجي به خودتان مي‏دانيد. اما اگر بي‏احترامي به خودتان ندانيد متعرض آن نمي‏شويد.
اين هم يکي از دام‌هاي شيطان است که بر سر راه افراد مي‌گستراند. هر فرد مسلمان موظف است در برابر تضييع حق خدا در جامعه بي‌تفاوت نباشد و حتي با در هم کشيدن چهره نسبت به آن واکنش نشان دهد. و اين يکي از نمونه‌هاي بندگي خداست كه در زندگي «عبادالرحمن»؛ تبلور پيدا مي‏كند.

خاطره ای از آیت الله مصباح دامت برکاته