دومین منبع برای احکام قول، فعل و تقریر معصوم(ع) است. روایات زیادی در کتابهای معتبر شیعه و سنی در رابطه با حرمت ربا آمده است. در اینجا به ذکر برخی از آنها بسنده می کنیم:
1- پیامبر(ص):
«من اخذ الربا وجب علیه القتل و کل من اربی وجب علیه القتل» (37)«هرکس ربا بگیرد، کشتنش واجب است».
2- از پیامبر(ص):
«من اکل الربا ملاالله بطنه نار جهنم بقدر ما اکل، فان کسب منه مالا لم یقبل الله شیئا من عمله، و لم یزل فی لعنة الله و ملائکته مادام معه قیراط». (38)«خداوند در روز قیامت شکم رباخوار را به اندازه ربایی که خورده است، از آتش جهنم پر می کند. هیچ یک از اعمال و کارهای نیک او را نمی پذیرد؛ تا زمانی که قیراطی از اموال ربوی در دستش است، پیوسته مورد لعن و نفرین خدا و فرشتگان قرار خواهد گرفت.»
3- از پیامبر(ص):
«شر المکاسب کسب الربا». (39) «بدترین کسبها رباخواری است.»
4- ابن بکیر از امام صادق(ع) روایت می کند:
«بلغ لاباعبدالله(ع) عن رجل انه کان یاکل الربا و یسمیه اللبا. فقال: لئن امکننی الله منه لاضربن عنقه». (40) «امام صادق به مردی برخورد که ربا می خورد و آن را شیر می نامید. امام فرمود: اگر قدرت اجرایی می داشتیم او را گردن می زدم.»
5- از امام علی(ع):
«اذا اراد الله بقریه هلاکا، ظهر فیهم الربا». (41) «زمانی که خداوند بخواهد مردمی را نابود کند، ربا در میانشان رواج پیدا می کند؛ یعنی ربا موجب نابودی می گردد.»
6- از امام صادق(ع) که او از آبای خود و آنها از پیامبر(ص) در مورد وصیت آن حضرت به علی(ع) روایت شده:
«یا علی درهم ربا اعظم عندالله من سبعین زنیة کلها بذات محرم، فی بیت الله الحرام». (42) «یا علی ربا هفتاد شعبه دارد که ساده ترین آنها مثل تجاوز به مادر خود در خانه کعبه می باشد و گناه یک درهم ربا از هفتاد بار زنا با محارم در خانه خدا بیشتر است.»
7- از امام صادق(ع):
«درهم ربا اشد عندالله من ثلاثین زنیة کلها بذات محرم مثل عمة و خالة». (43) «گناه یک درهم ربا در نزد پروردگار شدیدتر از سی بار زنا با محارم از قبیل عمه و خاله، می باشد.»
8- از امام کاظم(ع) که او از پدرانش و آنها از پیامبر(ص) نقل می کند: «ان اخوف ما اخاف علی امتی من بعدی، …، و الربا». (44) «از چیزهایی که من نگران آلودگی امت خود بعد از مرگم خود در آن می باشم، رواج رباخواری در میان آنها است.»
9- از امام صادق(ع):
دخل عمرو بن عبید علی ابی عبدالله(ع) فلما سلم و جلس تلا هذه الآیة: «الذین یجتنبون کبآئر الاثم و الفواحش…» ثم امسک فقال ابوعبدالله(ع): ما اسکتک؟ قال: احب ان اعرف الکبائر من کتاب الله. عزوجل فقال: نعم یا عمرو اکبر الکبائر الاشراک بالله،… اکل الربا لان الله یقول «الذین یاکلون الربا،…». (45) «عمرو در مجلس امام صادق(ع) نشست این آیه قرآنی را تلاوت کرد: “کسانی که از گناهان بزرگ و زشتیها اجتناب کنند…” (46) سپس سکوت کرد. حضرت فرمود: چه چیز باعث سکوتت شد؟ در جواب عرض کرد: دوست دارم گناهان کبیره را از قرآن بدانم… امام فرمود: ای عمرو! بزرگترین گناهان شرک به خدا و… “رباخواری است…”». (47)
10- از امام صادق(ع):
«ان رسول الله قبل الجزیة من اهل الذمه علی ان لایاکلوا الربا… فمن فعل ذالک برئت منه ذمة الله و ذمة رسوله». (48) «پیامبر(ص) از کفار ذمی تضمین گرفت که تا زمانی در امان خواهند بود و حکومت اسلامی امنیت آنها را تامین خواهد کرد که ربا نخورند. در صورت رباخواری هیچ تضمینی از جانب خدا و پیامبر(ص) وجود نخواهد داشت.»
11- از امام باقر(ع):
«اخبث المکاسب کسب الربا». (49) «زشت ترین فعالیت اقتصادی، رباخواری است».
12- امام صادق از امام علی(ع) نقل کرده که فرمود:
«آکل الربا و موکله و کاتبه و شاهداه و فیه سواء». (50) «رباخوار، ربادهنده، وکیل برگرفتن ربا، نویسنده قرارداد ربوی و شاهدان همگی در گناه برابرند.»
13- در کنزل العمال (از کتب اهل سنت) از قول پیامبر(ص) آمده است:
«الآخذ و المعطی سواء فی الربا». (51) «قرض ربوی دهنده و قرض ربوی گیرنده، در گناه مساوی هستند.»
خلاصه در رابطه با حرمت ربا روایات متعددی در کتب شیعه و سنی آمده است. در وسائل الشیعه، بیش از سیصد روایت در این باره گفته شده است که همگی مؤید حرمت رباست و آن را از اکبر الکبایر شمرده و در ردیف شرک به پروردگار قرار داده اند.
پی نوشت:
37) علی بم ابراهیم قمی، تفسیر قمی، جلد 1، قم: مؤسسه دارالکتاب، جلد 1، 1404 ق.، ص 93.
38) عباس قمی، سفینة البحار، تهران: فراهانی، جلد 1، 1363، ص 507.
39) محمدرضا حکیمی و محمد حکیمی و علی حکیمی، الحیاة، جلد 5، الفصل الرابع عشر: الربا، سحق، جبار، تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی، 1374 ش.، ص 409.
40) محمد بن حسن حر عاملی، وسائل الشیعه، جلد 12، بیروت: دارالاحیاء تراث العربی، چاپ چهارم، ص 429.
41) شیخ طبرسی، تفسیر مجمع البیان، ترجمه حسین نوری و محمد مفتح، تهران: فراهانی، 1350، ص 390.
42) محمدرضا حکیمی و محمد حکیمی و علی حکیمی، همان، جلد 5، ص 409.
43) همان، ص 403.
44) همان.
45) همان، صص 406 – 407؛ نجم (53): 32.
46) شورا (42): 37.
47) محمد رضا حکیمی و محمد حکیمی و علی حکیمی، همان، جلد 5، ص 407.
48) محمد بن حسن حر عاملی، همان، جلد 12، ص 423.
49) میثم موسایی، همان، ص 17.
50) همان.
51) شیخ محمد طوسی، التبیان فی تفسیر القرآن، ص 589.
منبع: حوزه
